Bir insanın haklı olduğu bir dava uğruna sabır göstermesi, her kapıyı kapatmayarak yeniden bir umut araması, duygusal açıdan büyük bir mücadeledir. Ben de öyle yaptım. Tüm kapıları kapatmadım; karşı tarafın barışmak, gönlümü kazanmak için bir çaba göstermesini bekledim. Ona, bu sevgiyi onarması ve yeniden bir şans vermesi için yollar açtım. Ancak bu çabam, karşı taraftan gelen kayıtsızlıkla karşılık buldu. Dağa taşa yazsam, o kadar kayıtsız kalınan sevgiye taş bile çatlardı.

İçimde büyüyen sevgiye karşılık, karşı tarafta hiçbir eylem görememek, insanın ruhunda derin yaralar açıyor. Onurumu, gururumu yere serdim, her adımı ben attım. Bir gün bile kendiliğinden bana yazmadı, hep ben koştum. Kendi içimde, hayatımda bu sevgiyi büyütürken, onun hayatında aslında var olmadığımı fark ettim. Zorla olmuyormuş, kalpten gelen bir şeyin zorlamayla yerine oturmayacağını anladım. Ben çoktan bitmişim ama farkında değilmişim. Bu durumda, zaten benim hassasiyetlerime, hissettiklerime önem vermemesi çok doğal; çünkü ben, onun için bir değer ifade etmiyordum.

"Seviyorum" demek kolay. Ama sevgi, sadece dilde kalan bir kelimeden ibaret değildir. Sevgi, eylemlerle gösterilen, varlığı hissedilen bir şeydir. Ankebût Suresi 61. Ayette de belirtildiği gibi, "Eğer onlara (müşriklere), 'Gökleri ve yeri kim yarattı, güneşi ve ayı sizin istifadenize kim verdi?' diye sorsan, elbette '(Bunları yapan) Allah'tır' derler. (O hâlde) nasıl oluyor da, haktan/hakikatten yüz çeviriyorlar?" Sevgi de böyle bir şeydir; dille söylerler ama hakikatten, o sevginin gerektirdiği çabalardan ve eylemlerden yüz çevirebilirler.

Bir insan, sevdiği kişiye karşı kayıtsız kalamaz. Eğer seviyorsan, bunu sadece sözle değil, eylemlerle de göstermen gerekir. Sevgi, sadece güzel sözler söylemekle sınırlı değildir. Aksine, sevgi, sevdiğin kişi için fedakarlık yapmak, onun yanında olmak, onun hislerine değer vermekle büyür. Seviyorum demek kolay, ama bu sevginin gerektirdiği sorumlulukları yerine getirmemek, sevgiyi sadece dilden ibaret bırakır. Sevgi, yalnızca kelimelerle değil, eylemlerle var olur.

Belki de bu süreç bana bir şeyi öğretmek içindi: Sevgi, karşılıklı olduğunda anlam kazanır. Sadece bir tarafın çabasıyla büyüyen bir sevgi, diğer taraftan karşılık görmediğinde zamanla yıpranır ve tükenir. Sevgi, tek taraflı olduğunda bir yük haline gelir. Karşı taraf sevdiğini söylüyor olabilir, ama bu sevgi hiçbir harekete, hiçbir fedakarlığa dönüşmüyorsa, bu sevginin gerçekliğini sorgulamak gerekir.

Gerçek sevgi, sadece dilde değil, kalpte ve eylemlerde yaşar. Eğer bir insan sevdiğini söylüyorsa, bunu gösteren davranışlar sergilemelidir. Çünkü sevgi, kelimelerden fazlasını gerektirir. Sevdiğin insan için sabretmek, onun için çabalamak, yanında olmak ve en önemlisi, onun hislerini ve hassasiyetlerini önemsemek... Ancak bu şekilde sevgi, gerçek anlamına kavuşur.

Sonuç olarak, ben tüm kapıları kapatmadım; ona geri dönmesi, barışmak için bir adım atması için fırsat tanıdım. Ancak bu çaba karşılıksız kaldı. Ve belki de bu süreçte, aslında sevginin ne olduğunu ve ne olmadığını yeniden öğrenmiş oldum.