Gitmek…
Bazen sevdayı taşımak zor gelir insana. İki yürek yan yana, ama yollar farklı. Elin elinde ama yürek bir gölge gibi karanlıkta kaybolur. Bir gidiş vardır ki, kelimelerin anlatamadığı, yalnızca gözlerin susup kabul ettiği. Gitmek zorunda kalmak, kalbin en derinine saklanır. Aslında sevgi gitmez, yüreğe kök salar, büyür de büyür. Fakat yollar ayakları sürüklerken, sevdanın ağırlığı yürekte kalır.

Kalmak…
Sevdayla ayrılık aynı harflerde buluşur bazen. Kaldığın yer değil, içinden geçen hayaller seni bir adım öteye taşır. Seversin, ama gitmek zorunda kalırsın. Kalırsın, ama yüreğin çoktan gitmiştir. Yollar bazen uzaklık getirir, bazen de özlem. Ve sen bilirsin ki, ne kadar uzak olursa olsun, sevdan hep içinde taşır seni.

Özlem…
Severken gitmek, bir rüzgarın ağaç dallarını silkelemesi gibidir. Yaprak döker insan, ama kök hep toprağın derininde kalır. O kök ki, sevdanın köküdür. Ne kadar uzağa gidersen git, o kök seni geri çağırır. Ve her gece gökyüzüne baktığında, uzaklarda bir yerde sevdanın yıldızını bulursun. Ama artık dokunamazsın, yalnızca izlersin. Yüreğinde bir boşluk, ellerinde anıların soğukluğu kalır.

Ve işte böyle…
Severken gitmek zorunda kalmak, yüreğin en ağır vedasıdır.

08.09.2024

Yunus Koç