Hayat, kalbimize dokunan insanları getirdiği gibi, bazen onları sessizce geri almayı da bilir. Bir zamanlar gözlerine baktığımda içimde fırtınalar kopan, ellerim titreyerek beklediğim biri vardı. Her karşılaşmamızda içimi kaplayan o tarifsiz heyecan, ellerimdeki terleme, kalbimin atışındaki hız... Hayatın bana sunduğu en güzel hislerdi belki de. Onu gördüğüm her an, her saniye, zaman dururdu benim için. Ve o, bütün varlığıyla kalbimdeydi. Sevgi, tüm ağırlığıyla beni sarardı.

Ama bugün... Bugün bir şey oldu. Kalbimde yıllardır yer eden o sıcaklık, o fırtına dinmiş gibiydi. İçimde bir boşluk, bir sessizlik vardı. Onu gördüğümde artık kalbim aynı heyecanla atmadı. O karnıma giren sancılar yoktu. Ellerin titremesi yerini bir tür dinginliğe bırakmıştı. Artık öpmek, sarılmak, ona sığınıp tüm dünyayı dışarıda bırakmak istemiyordum. Bu anın geldiğini görmek, insana derin bir sızı veriyor. Çünkü kayıp giden sadece bir insan değil, bir zamanlar kalbimde filizlenen o büyük heyecandı.

Bir zamanlar, adı geçtiğinde dahi içimi titreten o aşk, şimdi yavaş yavaş ellerimden kayıp giderken ben izlemekle yetiniyorum. Sevgi bazen bir nehir gibi akar, bazen de bir damla olup, kaybolur. İşte o kayboluşa tanıklık etmek, insanın yüreğinde derin bir yara açar. Ve bu yaraya merhem sürmek zordur. Zamanla kapanır mı? Belki. Ama her kapanış, bir iz bırakır.

Hayat, bazen en sevdiklerimizi kalbimizden yavaşça alıp götürür. Ve biz bunu fark ettiğimizde, acı dolu bir sessizlikle baş başa kalırız. Sevginin en zor yanı, onun her an değişebileceğini kabullenmektir. Bir zamanlar hayatımızın merkezi olan kişi, bir gün gelip, o merkezdeki yerini kaybedebilir. Ve o gün, içimizde bir boşluk bırakır. Belki en büyük acı, bu boşluğa alışmaktır.

Ama bu, sadece bir son değil. Hayat, bize her sonun ardından yeni bir başlangıç sunduğunu da öğretir. Sevgi tükenebilir, heyecan bitebilir ama insanın kalbi her zaman yeni umutlar için kapılarını açık tutar. Her ne kadar bugün içimde bir şeyler eksilmiş gibi hissetsem de, biliyorum ki, bu bir son değil, bir geçiştir. Kalbim yeniden çiçek açacak, yeniden sevmeyi öğrenecek. Bugün ağlayan bir kalp, yarın gülebilir. Ve işte bu yüzden, umut her zaman var olmalı.

Kalbinizdeki sessizliği duyduğunuzda, ona kulak verin. Çünkü o sessizlik, yeni bir dönemin başladığının işaretidir. Bazen sevmek zor gelir, bazen sevmemek daha da zor gelir. Ama ikisinin de bir dengesi vardır. Bugün duam, içimdeki bu sessizliği kabullenmek ve ona sarılmak. Çünkü biliyorum ki, her acı, bir iyileşme sürecini de beraberinde getirir. Kalbinizin suskunluğunu, acının ardından gelen huzuru kabullenin. Çünkü bu, yeni umutlara ve yeni sevinçlere açılan kapıdır.

Bir zamanlar ellerini tutarken titreyen elleriniz, bir gün huzurla durabilir. Bir zamanlar her şeyini adadığınız birine karşı hissettiğiniz o büyük sevgi, zamanla tükenebilir. Ama kalbinizde hala umut var. Her kayıp, her vedanın ardından doğan bir gün gibi, kalbiniz yeniden ısınacaktır.

Ve benim duam: Allah size bu yolculukta sabır ve güç versin. Kalbinizde ne varsa, ne yaşamış olursanız olun, sevginin en güzel yanını tekrar bulmanız nasip olsun. Çünkü her acının ardında bir umut vardır ve her karanlığın sonunda ışık doğar. 

18.10.2024

Yunus Koç